ผมมีทรัพย์สินนับหมื่นล้านด้วยแหวนประจำตระกูล

ชายหนุ่มที่ใช้ชีวิตอย่างข้นแค้นเพื่อหาเลี้ยงตัวเอง และพยายามผลักดันตัวเองให้จบมหาวิทยาลัยน้ำดีของประเทศเพื่อชีวิตที่ดีกว่าในอนาคต หลังจากที่ตัวเองต้องมากำพร้าด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ของบิดา และมารดา แล้วตัวของชายหนุ่มเองก็ถูกเก็บไปเลี้ยงดูด้วยสถานสงเคราะห์เป็นเวลาหลายปี จวบจนสามารถสอบเข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยอันดับหนึ่ง และสามารถหาเลี้ยงดูตัวเองได้บ้างแล้ว จึงได้ออกมาอาศัยอยู่ข้างนอกเพื่อแบ่งเบาภาระของสถานสงเคราะห์อีกทางหนึ่ง

ชีวิตของชายหนุ่มได้เริ่มต้นการเดินทางอีกครั้ง ด้วยเสื้อผ้าเก่าๆเพียงไม่กี่ชุดและข้าวของเครื่องใช้ที่จำเป็นไม่กี่อย่างเพียงเท่านั้น

ชายหนุ่มอาศัยเพียงห้องเช่าถูกๆในแหล่งชุมชนแห่งหนึ่งที่อยู่ไม่ห่างไกลจากมหาวิทยาลัยที่ตัวเองนั้นเรียนอยู่ ชายหนุ่มใช้ชีวิตอย่างจำเจกับห้องเช่าเก่าๆขนาด 18 ตารางเมตร ชายหนุ่มใช้ชีวิตไปมาย่านชุมชนกับมหาวิทยาลัยแบบนี้มาเป็นเวลาเกือบ 4 ปีจนใกล้จะจบการศึกษา และอายุที่จะครบบรรลุนิติภาวะ……

“คุณพ่อ-คุณแม่ พรุ่งนี้แล้วนะครับก็เป็นวันครบรอบวันเกิดปีที่ 20 ของผมแล้วนะครับ……” ชายหนุ่มพูดขึ้นกับตัวเองพร้อมมองแหวนทองลงลักษณ์สีดำด้วยลวดลายที่ดูวิจิตรและมีมนต์ขลังในมือของตัวเองที่เป็นสมบัติดูต่างหน้าของบิดาที่ส่งมอบเอาไว้ให้กับตัวเองเพียงหนึ่งเดียวในวันที่เกิดอุบัติเหตุ และยังกำชับอีกว่าให้เกำ็บแหวนวงนี้เอาไว้ให้ดีและรอจนกว่าอายุจะครบ 20 ปีเมื่อไหร่ก็ให้สวมแหวนวงนี้ในวันเกิดของตัวเอง 

หลังจากสิ้นเสียงกำชับของบิดา บิดาก็สิ้นลมหายใจลงเคียงข้างอ้อมแขนของมารดาอย่างสงบทันที จากนั้นก็มีเสียงไซเรนค่อยๆดังขึ้นจนชัดเจนกึกก้องไปทั่วพื้นที่ๆเกิดเหตุ…….

ชายหนุ่มมองแหวนทองในมือของตัวเองอีกครั้งด้วยความตื่นเต้นหลังเวลาได้ล่วงเลยผ่านมาเป็นระยะเวลาร่วม 12 ปี พร้อมเสียงกำชับของบิดาที่ยังคงก้องกังวาลอยู่ในหูนับแต่วันที่เกิดเหตุ……

ชายหนุ่มกำแหวนแน่นในมือพูดออกมากับตัวเองเบาๆอย่างมาดมั่น

“พรุ่งนี้แล้วสินะ”